مورچه‌ها با وجود مغز بسیار کوچکی که دارند، رفتارهای اجتماعی پیچیده‌ای از خود نشان می‌دهند. اکنون پژوهشگران پیشنهاد کرده‌اند که آموزش نیز باید به فهرست توانایی‌های مورچه‌ها افزوده شود.
نیژل فرانک و تام ریچاردسون، از دانشگاه بریستول در انگلستان، راه‌رفتن دونفره را در مورچه‌هایی با نام علمی Temnothorax albipennis مطالعه می‌کردند که طی آن دو مورچه مسیر لانه تا غذا را به چندبار ایستادن و آغاز راه‌پیمایی طی می‌کنند. پژوهشگران دریافتند مورچه‌ی پیشرو، که راه رسیدن به غذا را می‌داند، از سرعت خود می‌کاهد تا مورچه‌ی پیرو با مسیر آشنا شود و ادامه نمی‌دهد تا مورچه‌ی پیرو به پشت آن ضربه بزند. سرعت دو مورچه نیز هر چند متغییر، اما با هم هماهنگ است
مطالعات و بررسی های دانشمندان زیست شناس نشان می دهد که حداقل 150 میلیون سال است که موجوداتی بنام زنبور عسل (Honey Bee) در جهان زندگی می کنند. آنها برای زمانی که گلها و گیاهان به خواب زمستانی می روند و دیگر شهدی برای تغذیه زنبورها ندارند در درون کندوهای خود اقدام به درست کردن عسل می کنند. میزان عسل تولیدی آنها معمولآ بیشتر از آن مقداری است که خودشان نیاز دارند از این رو اغلب انسان خود را شریک آنها در استفاده از این فرآورده طبیعی می کند
خفاش وامپیر یا خون آشام نامی عمومی برای خفاش هایی است که خون دیگر حیوانات را می مکند. افسانه ها و اسطوره ها در تمام جهان، خفاش ها را به عنوان اهریمنان خون آشام به تصویر می کشند. خفاش های خون اشام در همه جا زندگی می کنند، اما سه گونه ی آن ها در آمریکای مرکزی و جنوبی وجود دارند.
طول بال این خفاش ها ( متعلق به طبقه ی دسمودوس روتوندوس ) حدود هشت اینچ و بدن آن ها به اندازه ی انگشت شست آدمی بزرگسال می باشد. اگر نوع تغذیه و برنامه ی غذایی آن ها نبود، مردم توجه زیادی به این جانوران کوچک نداشتند. خفاش های خون آشام از خون پرندگان بزرگ، گله ها، اسب ها و خوک ها تغذیه می کنند.
به هر حال این جانوران چه می کنند؟ چگونه خون قربانیان خود را می مکند؟ با دندان های تیزی که دارند، بریدگی های ریزی را در پوست حیوانی که خوابیده است،ایجاد می کنند. بزاق خفاش ها دارای ماده ای شیمیایی است که از لخته شدن خون جلوگیری می کند. بنابر این خفاش براحتی می تواند خونی را که در زخم ایجاد شده بمکد. ماده شیمیایی دیگری که در بزاق آنها وجود دارد، ماده ی بی حس کننده ای است که جلو بیدار شدن حیوان را می گیرد.
خفاش های خون آشام شکار خود را از طریق صدا، بو و پژواک پیدا می کنند. در این هنگام آن ها در یک متری سطح زمین به پرواز در می آیند و از حسگر های ویژه ی گرمایی استفاده می کنند که در بینی هایشان قراردارد و به آنها کمک می کند تا سیاهرگ هایی را پیدا کنند که به پوست بدن شکارشان نزدیک است.
دانشمندان به این نتیجه دست یافته اند که بزاق این خفاش ها در جلوگیری از لخته شدن خون بهتر از هر ماده ی دارویی دیگر می باشد. شاید روزی این جانوران در پیشگیری حملات قلبی و سکته ها کمک موثری باشند.
خفاش های خون آشام یکی از انواع گونه هایی است که به عنوان آفت به آنها توجه می گردد.اما میلیون ها خفاش سودمند وجود دارند که مردم ان ها را به اشتباه به جای خفاش های خون آشام نابودشان می کنند.
دانشمندان برای اولین بار نوعی جانور را شناسایی کرده اند که از روش تقلید صدا به عنوان یک راهکار دفاعی برای جلوگیری از شکار شدن استفاده می کند.
به گزارش سرویس «علمی» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، محققان دانشگاه ویک فارست دریافته‌اند، در آسمان شب که مملو از خفاش های گرسنه است، شب پره‌های خوشمزه با تقلید صدای خویشاوندان بدمزه شان، از دام شکارچیان می گریزند!
خفاشهایی که برای شکار شب پره ها تعلیم می‌بینند به سرعت یاد می‌گیرند که شب پره‌های سمی را شناسایی کرده و از خوردن آنها پرهیز می‌کنند اما وقتی شب پره های غیر سمی از صدای شب پره های سمی تقلید می‌کنند، خفاش ها فریب خورده و از شکار این انواع بی‌خطر و غیر سمی نیز خودداری می‌کنند.
یک جانور شناس هندی گونه جدید مارمولک بی‌دست و پا در یک منطقه جنگلی در شرق این کشور کشف کرد. پایگاه اینترنتی آسوشیتدپرس به نقل از "سوشیل کومار دوتا" که ریاست یک گروه از محققان سازمان غیر دولتی "واسوندرا" را بر عهده داشت، گفت، مطالعه علمی مقدماتی نشان می‌دهد این مارمولک متعلق به طبقه "سپسوفیس"ها(Sepsophis)?است.
این مارمولک که تازه کشف شده کمتر از ? 18?سانتی متر طول دارد و شبیه مار فلس‌دار کوچک به نظر می‌رسد.
این مار زندگی در کنج سرد ، خاک نرم و زیر سنگ‌ها را ترجیح می‌دهد.
دوتا به خبرگزاری آسوشیتدپرس گفت، این مارمولک از نظر علمی یک گونه جدید است و کشف مهمی بشمار می‌رود. این گونه مارمولک در هیچ جای دیگری در جهان یافت نمی‌شود.
وی افزود درحالی که مارها و مارمولک‌های امروزی یک جد تکاملی مشترک دارند، اما امروز آنها به دو گروه کاملا مجزا تعلق دارند.
دو تا گفت، مارها به تدریج دست و پای خود را از دست دادند و حرکات خاص خود را پیدا کردند. با این وجود مارمولک‌های بدون دست و پای امروزی را نمی‌توان مار دانست.
این مارمولک ده روز پیش در یک مطالعه میدانی در منطقه جنگلی "قندهار" در نزدیکی "رورکلا" در ایالت "اوریسا" در جنوب شرق دهلی نو کشف شد.
کرم خاکی:
این جانور نه می بیند و نه می شنود . آن ها از روشنایی روز مخفی می شوند . بنابراین این جانوران گوش و چشمی ونیز پایی برای راه رفتن ندارند . آن ها در هر گونه خاک کشاورزی کار می کنند . حدس می زنید آنها چه جانورانی هستند؟ کرم خاکی
پژوهش تازه در دانشگاه کالج لندن (UCL) نشان داده است دستگاه بینایی زنبورها بسیار پیچیده تر و پیشرفته تر از آنی است که تاکنون تصور می شد. در این تحقیقات، دانشمندان توانسته اند بفهمند مغز چگونه می تواند سطوح یا اجسام مختلف را تحت نورپردازی های رنگ، مختلف تشخیص دهد. این یافته می تواند بشر را یک گام به سوی ساخت سامانه های روباتیکی مستقل نزدیک کند.
متخصصان انستیتو چشم پزشکی UCL برای این آزمایش ها، زنبورهای عسل را طوری آموزش دادند که گل های مصنوعی با یک رنگ خاص را پیدا کنند. شیوه آموزش هم از این قرار بود که اگر زنبور گل مورد نظر را درست پیدا می کرد، شهد گل جایزه می گرفت! در مرحله بعدی، محل آزمایش را با چهار رنگ سبز، آبی، زرد و فرابنفش روشن کردند و به ارزیابی توانایی زنبورها در یافتن گل های مصنوعی پرداختند.
بیو لوتو، از محققان انستیتو چشم پزشکی می گوید: ما می دانستیم که زنبورها می توانند در نورهای عمومی مختلف گل ها را شناسایی کنند. اما نمی دانستیم آیا می توانند در شرایط پیچیده تری هم این کار را انجام دهند؟ در طبیعت معمولا شرایط ساده ای وجود ندارد. کف جنگل را در نظر بگیرید که پرتو خورشید از لابه لای شاخه ها و برگ ها عبور می کند و پس از بازتاب از چند سطح رنگی متفاوت به زمین می رسد. زمین جابه جا روشن و تاریک است و نورهای بازتابیده با رنگ های مختلفی محیط را روشن می کنند. هنگامی که یک صحنه با نور عمومی روشن می شود، تشخیص یک جسم یا یک سطح خاص در صورت تغییر نور عمومی، کار نسبتا ساده ای است؛ کافی است چشم، خودش را با نور متوسط محیط سازگار کند. این کار تقریبا شبیه همان فرایندی است که چشم انسان به محیط تاریک سینما عادت می کند. دشوارتر از آن، این است که بخواهیم جسم یا سطح مورد نظر را در چند نورپردازی همزمان تشخیص دهیم. در این شرایط، سازگاری با رنگ متوسط محیط جواب نمی دهد. پژوهشگران فکر می کردند زنبورها با نور و رنگ متوسط محیط سازگار می شوند و اجسام را تشخیص می دهند. از این رو حدس زده بودند زنبور باید محیط را بر اساس نوع نورپردازی و رنگ غالب آن تقسیم کند، در هر محدوده چشم خود را سازگار کند و در نهایت گل های مصنوعی را در هر بخش پیدا کند. اما این حدس درست نبود!
مشاهدات دانشمندان نشان می دهد مغز کوچک زنبور، بر اساس ارتباط رنگی میان اجسامی که در تجربیات گذشته برایش سودمند بوده است، سطوح و اجسام را در شرایط جدید تشخیص می دهد. جزئیات این روش هنوز آشکار نیست، ولی چون انسان ها هم از همین راهبرد برای تشخیص اجسام سود می برند، این تحقیقات می تواند قوانین حاکم بر چگونگی دیدن و آشکارسازی اجسام را مشخص کند.
مغز کوچک زنبور اندکی بیشتر از یک میلیون نورون (سلول عصبی) دارد، ولی می تواند فرایندی به این دشواری را انجام دهد. در حالی که پیشرفته ترین رایانه ها هنوز از انجام چنین کاری (دیدن در نورهای مختلف) عاجزند. هدف نهایی دانشمندان این است که روباتی کاملا مستقل تولید کنند که در دیدن و تشخیص اجسام نیازی به بشر نداشته باشد.
منبع: ScienceDaily.com
تحقیقات جدید نشان داده است که کوسه‌ها از بینی و بدنشان برای تعیین جهت بوها در فضای اطرافشان استفاده می‌کنند. کوسه‌ها به عنوان جانورانی که از حس بویایی بسیار قوی بهره مند هستند که در بسیاری از گونه های این جانور آبزی این حس برای پیدا کردن غذا بسیار حیاتی است، شناخته می‌شوند اما براساس پژوهش جدیدی که توسط محققان زیست شناسی دریایی در دانشگاه بوستون صورت گرفته، کوسه ها نمی‌توانند فقط از بینی شان برای تعیین محل شکارشان استفاده کنند بلکه برای این کار به پوستشان نیز احتیاج دارند.
مهمترین بخشی از پوست این جانور که این وظیفه را عهده دار است خط جانبی نامیده می‌شود.
به گفته این محققان خط جانبی عضوی است که شبیه به حس کردن جریان هوا توسط موهای کوچک روی صورت انسان عمل می‌کند.
تاکنون دانشمندان نمی‌دانستند که خط جانبی در عمل ردیابی ستونهای بویایی به این جانور کمک می‌کند.
ستون های بویایی ساختارهای پیچیده ، متحرک و سه بعدی هستند که بسیاری از گونه‌های حیوانی از آنها برای پیدا کردن غذا، جفت و یا حتی محل لانه شان از آنها استفاده می کنند.
قورباغه‌ماهی‌ها، همان‌گونه که از نامشان برمی‌آید، ماهی‌های شگفت‌انگیزی هستند که به قورباغه‌ها همانندی زیادی دارند. درازای بدن آنها از 3 تا 40 سانتی‌متر است. شکل بدن آنها کروی است و باله‌های پامانندی دارند که با آنها میتوانند از صخره‌ها، سنگ‌ها و تپه‌های مرجانی بالا بروند. رنگ بدن این جانداران گوناگون است. هم‌چنین، میتوانند رنگ خود را دگرگون کنند و به رنگ بستری که بر آن می‌آرامند( برای نمونه، قطعه‌ای مرجان) دربیایند. از این رو، بیشتر قورباغه‌ماهی‌ها از بسترهایی که بر آنها می‌آرامند، به‌سادگی شناسایی نمی‌شوند و بنابراین، نه تنها از دید شکارچیان خود، بلکه گاهی از دید ماهی‌شناسان نیز پنهان می‌مانند.
این هیولا که "گوانلانگ ووچای" نام گرفته تقریبا یک صد میلیون سال قبل از تی-رکس می زیسته
